زمستان از پاییز پیشی گرفته،گویی عجله دارد برای گرفتن حیات ازطبیعت! سرمای بی سابقه پاییز بیش ازهمیشه مرا دلتنگ می کند.نگرانم که سرما بخورد! دیروز که از راه رسید،انگار زیر آسمان شهر دوش گرفته بود. دلم برایش می سوزد. مسافت زیادی را باید تا محل کارش طی کند. آنهم پیاده، دراین بی راهه ماشین کم رفت وآمدمی کند.

کافیست کمی دیرکند. یک دانه دخترش زمین وزمان رابهم می دوزد.امان از روزهای کوتاه پاییز! همچون معشوقه ای که برای دیدن یار بی تابی می کند پشت پنجره اتاق می نشیند وبه حیاط چشم می دوزد. پنجره هرزگاهی از نفس های پی درپی او بخارمی گیرد. وباناله های بی قرارش هم ناله می شود و اشک می ریزد.

منتظرشنیدن صدای چرخاندن کلید درقفل نشسته. تا صدا به گوشش رسید، درحالی که ازخوشحالی بالا وپایین می پرید. خود را به آغوش پدرانداخت. گل لبخند به چهره هر دو نشسته، چنان همدیگر را درآغوش گرفته اند که انگارسالهاست ازدیدارشان می گذرد.

دیگرطاقت دیدن این صحنه رانداشتم. دلم گرفت ناخود آگاه به یاد خانم رقیه خاتون افتادم. که چه بی تاب روی پدربود…واقعاراست گفته اند، دخترها بابایی اند.صدای مداحی  که ازتلویزیون پخش می شد فضا را برایم سنگین ترکرد. امشب شب یتیمی خانم حضرت زهرا(سلام الله علیها)است. دختر وداغ پدر وا مصیبتاه !! چندبیتی روضه زیرلب زمزمه کردم واشکی مهمان گوشه چشمم شد. 

خودم را با ریختن چایی مشغول کردم وبعد به استقبال پدر ودختر عاشق پیشه رفتم. حتی خوردن چایی هم دختر را ازپدر جدانمی کرد. همچنان در آغوش پدر جاخوش کرده بود وپدر هم به ناز و نوازشش می پرداخت. که یهو دخترک گفت بابایی دستت کثیفه!! پدر باتعجب به دستانش نگاه کرد وگفت: نه بابایی تازه شستم دستم کثیف نیست. اما دخترک دست بردار نبود. انقدر اصرار به کثیف بودن کرد که من هم کنجکاو شدم ببینم کف دستش چه خبر است!! 

دستش راطوری که بتوانم ببینم کج کرد. برای اولین بار دستم به تاول های کف دستش خورد. خجالت کشیدم که چرا من زودتر نفهمیدم که لااقل مرهمی برایش بگذارم. او هم هیچگاه ازسختی کارش حرف نزد. درحالی که دستش در دستم بود به دخترک گفتم دست بابایی تمیزه مامان جان. این دست روباید به یاد بوسه پیامبربوسید. 

دخترک بااشتیاق خم شد ودست پدر را بوسه زد.